Alsof ik tegelijk met de teletijdmachine van professor Barabas én de transporter van Star Trek een trip had gemaakt. Zo voelde ik me woensdag, toen ik daar stond, in die straat in die volkse wijk van de stad, op nauwelijks een halfuurtje wandelen van mijn eenvoudige werkmanswoonst.

Ik stond daar niet alleen. Er waren, schat ik, een stuk of veertig mensen, onder wie de burgemeester en een schepen, en een katholieke priester. Wij bevonden ons daar op uitnodiging, voor de plechtige zegening van een Mariabeeldje in een nis aan de gevel van een privéwoonst. De eigenaar van het huis zag daarmee een project van enkele jaren tot een goed einde gebracht. Hij is een gelovig man, houdt zijn vasten en gaat al eens op bedevaart.

Over die kwaliteiten beschik ik niet. Vandaar dat ik tijdens de zegening een soort van buitenlichamelijke gewaarwording ervoer. Er werden gebeden gezegd en gepreveld, er werd voorgelezen over de gezegende vrucht in Maria’s schoot, er werd met niet al te toonvaste stem een stichtend lied gezongen, vier bladzijden lang, en finaal besprenkelde de geestelijke eerst het beeldje en daarna ons met wijwater. Gezegend trokken wij vervolgens naar een café, waar wij een glas dronken op de Moeder Gods en de gulle eigenaar van het huis, die het bescheiden bacchanaal sponsorde.

Ik had zo’n zegening nog nooit meegemaakt, en het geprevel en gezang voerden mij in één klap terug naar de tijd toen ik nog op ouderlijk bevel ter kerke ging. Ook toen al verbaasde ik mij over de onderdanigheid tegenover een denkbeeldig opperwezen, over de welhaast bezwerende rituelen, over de zon die door de glasramen naar binnen viel en een psychedelische kleurengloed over de gebogen hoofden uitstortte. Dezelfde zon die nu, meer dan een halve eeuw later, haar licht liet schijnen over het hele gezelschap daar in die straat in die volkse wijk. Ach, zo overpeinsde ik, wat is tenslotte vijftig jaar voor een ster die al vijf miljard jaar schijnt en dus waarschijnlijk een oude bekende is van het opperwezen. Er overviel mij een soort van troostend gebrek aan bevattingsvermogen, en nog immer gezegend wandelde ik naar huis.

Tags » Zegening

Gezegend